e sentarnos coas pernas abertas
como cando merendabamos paraguaios na praia de Louro.
Entón Os Camiños Secretos, Os Agochos Secretos,
a luz da tardiña caendo
sobre as choupanas construídas con sabas limpas.
A casa anárquica.
Non lembrar por que é inverno agora,
o mundo en guerra, esta parte queimada
do poema.
Ninguén perseguirá
o meu rostro
nin o rastro
desta voz
quebrada.
De Abecedario Póstumo
Espiral Maior, 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario