28.1.14

As paisaxes eléctricas (Fragmento)


Hai nenos xogando nas prazas

sen nome. A sintaxe derrama os gritos
en códigos binarios.

O alarido sustitúe á beleza
e fai do mundo
unha flor nuclear.


                          O meu corpo antes non era este.
                          O meu corpo          non      era.

                          Pero hai que poñer dúas lavadoras e arranxar a 
                                                                                   /Thermomix.


Hai nenos xogando a ser outros
co cabelo sucio
e a roupa rota.

Hai nenos xogando a ser mortos.

Cómo moriste la muerte –pregúntanse– cómo moriste
la vida.

Soan miles de teléfonos ao mesmo tempo,
soa un abismo nas cornixas do teu hipocampo,
respondes aquí non é con total indiferencia.
No bloque contiguo tendo as bragas, suicídaseme
a cafeteira, esnaquízanseme as palabras: ¿Cómo morí
la vida?

Estamos feitos de finais falsos,
as aforas
envellecen,
o silencio
desaparece,
a túa imaxe
encolle.

E cae xente dos edificios,
vasos de plástico cubren
o asfalto, irrompe
en perigo de extinción
un paxaro
contra o teu vidro alérxico.

Pasa un transeúnte entre as ratas.
Pasa un transeúnte sen conciencia nin aire.

                          O seu corpo antes non era ese.

Ao outro lado da pantalla,
                                           ti

                                           en inverno.

E non queda neve no teu brazo.

                          Somos illas, androides sen capas
                          de pel nin esperma
                          e mutilados.

                          Velenísimos.

Unha vaca pisa unha lata de Coca-Cola
e confírmase a interferencia:

as librarías son restos arqueolóxicos,
a lóxica abrasa o teu corpo,
                        o teu corpo en píxeles
                        evapórase.

Alguén sintoniza un canal extinto e explota un tobogán
no parque máis próximo.

(Alguén sintoniza un canal extinto

                                                       e:

                                                        Era inverno. Estabas
                                                        xa morto. Entón
                                                        nos amábamos.

                                                        A Terra aínda non era redonda
                                                        e as avoas falaban cos lobos
                                                        e sentían ata a medula
                                                        aquelas cicatrices.

                                                        Os dicionarios significaban 
                                                        obertura e cadencia.

                                                        Era inverno.

                                                        E detrás del, tamén a neve.



Pasa un transeúnte e o seu alarido.
Os animais habitan a Fnac e o amor é un dormitorio baleiro pintado de branco,
unha arquitectura postmodernísima e fea.

O peso dos obxectos tende a 0.
O amor tende a 0
graos
baixo a túa blusa.
Baixo a túa blusa, que antes era un poema e agora é trapo.

                                                              –E agora era tempo–

Nenos sen nome
xogan

nas prazas.




[Fragmento de As paisaxes eléctricas
Proximamente]

16.8.13

Non lembrar por que é inverno

e sentarnos coas pernas abertas
como cando merendabamos paraguaios na praia de Louro.

Entón Os Camiños Secretos, Os Agochos Secretos,
a luz da tardiña caendo
sobre as choupanas construídas con sabas limpas.
A casa anárquica.

Non lembrar por que é inverno agora,
o mundo en guerra, esta parte queimada
do poema.

Ninguén perseguirá
o meu rostro
nin o rastro
desta voz
quebrada.


De Abecedario Póstumo
Espiral Maior, 2013


23.6.13

Abecedario Póstumo





Abecedario Póstumo
ESPIRAL MAIOR
POESÍA
2013