1.10.08

poema


mira,
toda unha derrota erótica vencida polo baleiro
estourada, inmóbil, esmagada ou esfragada
de abandonarme prendida no ruído do teu silencio
e tardes coma pedras vivas incrustándoseme nos pés
silandeiras, escaleiras vermellas e cruzar as pernas
atafegada, escarchada, e o ventre aceso como estremecemento
nas cifras crúas que emanan do teu cabelo

mira, interminable auga de suar, estoica, agallopada e tinxida de pernas que non son
estas

ves, esta égua dacabalo dos teus ollos firmes que agochan un mortal 
estouro que eu escoito coma lenzo perdido nun bosco entre paxaros caídos?

mira, estranxeira en ti, azul ou verde esfragando por tellados antigos
entre libros
e amarela reflexada na parede extremadamente táctil
extremadamente eu

café arxilado ao que acollerme
na precisa forma túa de collerme en vaso, en distancia, 
na fina herba dos recantos do teu corpo,
na ruína escrita dos meus ollos

mira, a supresión da memoria esgrevia,
o zunido constante esvarando pola túa córnea,
a suspensión da miña espiña na fácil execución do vento
estreitada, timidamente olladas dende a outra punta do incerto
da lingua espida que se chove, que enxendra un silencio
e acordes de chopin axilados noutra estancia

a forma túa de textualizarme en chan seco
ou desfigurarme o fígado
descosendo a ruín mortalla que eu pretendía para min
[mírame, brutalmente mollada nun recanto da cociña]

miro,
esas trazas de trazarme máis feble,
fruncindo o rostro, as hortas entetadas
as horas acompasadas a bolígrafos azuis ou lápis


fuxíndome eu, sen despoxos, alporizada ou tremenda
cos pés suxos de terra, de sandalias abaldosadas,
meixelas avermelladas
e todo ti novelando os teus soños
cunha sintaxe medio adormecida
medio de néboa somnífera
de agarda de agardar o [...]

1 comentario:

  1. Veo palabras que casi puedo tocar..., oler..., saborear..., oir si cabe; ajenas en cuanto al idioma y cercanas por la experiencia y esos dias que quedaron y continuaran.

    ...
    café arxilado ao que acollerme

    ResponderEliminar