olvidei un poema que soñara

hai días sen tempo nin para fregar os dentes

Lembrei unha noite que despertei chorando, abrazada a tentáculos que me abrazaban.Aínda a palabra pronunciada esvara pola miña espalda. Pero a memoria é unha desfiguración inexacta.

Hoxe o ceo non existía. As casas non tiñan tellados.

Podería ser un mes sen nome; viúvo.

Leo as túas cartas e peino moito o cabelo, as tardes de costado, as partes imprevistas.

Dixerirte complícase. Por iso agora devoro espacios de versos rotos.

tiñan as ramas o movemento exacto do sexo

os arpexios da loucura

e nas follas, verde aniñando aínda as lembranzas de ter sido vistas

por outros ollos.

A parte estéril dos meus ósos di que me sobordan os sentidos.

E olvido os poemas que soñara.

imaxe: o descanso do outono; onionboy