-Paseando cheguei a unha zapatería onírica.
-Eu estiven sempre aquí.
-Os zapatos, creo, teñen moito que ver cos soños.
-Si...ou coa liña.
-Queres dicir coa ficción?
-Algo así.
-Dorothy tampouco estaba alí.
-Na zapatería?
-Na liña tampouco.
-Dá igual. Ti sigue o camiño de baldosas amarelas.
Xenial o diálogo, e as fotos!
ResponderEliminarArtesanal oficio.
Cristinha, un abrazo!!
Quizáis teña que ver
ResponderEliminarporque nos marcan
camiños,de soños,
de realidades,
quen sabe.
Bonitas fotos.
Un biquiño.
Estaba de huelga pero rectifico.
ResponderEliminarGracias por tus poemas Cris, intento aprender de ellos lo máximo.
Bicos.
yo que tu llevaba unos zapatos a arreglar... quien sabe como saldran de esa zapateria tan peculiar :)
ResponderEliminar