alucinada

Entras entregada. A libreira non ten rostro, pero parece entregada. Vas cara o fondo do pasillo, porque xa sabes que o que buscas está alí, xusto no fondo, casi escondido. É unha das máis grandes librerías da cidade. Pobo. Vila. Rebuscas nunha pequena estantería. Rebuscas nunha pequena estantería ocupada por dúas ou tres editoriais. Buscas nomes que non atopas. Rebuscas. Colles. Tocas. Abres. Tocas. Pechas. Colles. Achégaste á libreira. Xa cun libro na man, un libro entregado. Sabendo o que vai suceder xustamente despois, sabendo xa cal vai ser a resposta, preguntas:

-Mira, perdoa, de poesía só tedes iso que tedes alí?

[pensando: nesa merda de estantería tan pequena, chea de ocos nos que caberían máis desas dúas ou tres editoriais?]

A libreira sen rostro mírate, e como alucinada, como se esa estantería pequena fose suficiente, contesta, repito, alucinada:

A LU CI NA DA:

-Si. Só iso que temos alí.

E pronuncia a palabra “só” resaltándoa e cun leve sorriso. Un sorriso alucinado. Coma se esa estantería lle parecese de sobra. O seu sorriso foi igualiño ao daquela muller que era guía ou algo así no Parque Natural da Albufera; aquela muller que cando soubo que eu escribía poesía as súas únicas palabras, moi esaxeradas foneticamente, coma se fose unha personaxe de Aquí no hay quien viva, como calquera actriz sobreactuada, coma calquera persoa sobreactuando, foron: “Ai, escribes poesía, qué bonito tiene que ser”

E a palabra “só” , e as palabras da muller que era guía ou algo así do Parque Natural da Albufera retumban na miña cabeza, con todos os efectos de son posibles.

O único fermoso de todo isto é o flashback, penso.

E salgo contenta da librería co meu novo libro entregado, que se entregará, e que regalarei, cando o lea, a alguén que pense que escribir poesía non é un acto fermoso. Que pense que non é un acto. Que pense que non é fermoso. Que pense que non é.

Salgo moi contenta da librería; a pesar de todo salgo contenta. Co meu novo libro de Luis Muñoz.

Estou contenta. Non sei por qué.

Iso si que é fermoso.

También cortada así, como en filetes,

una porción de tiempo es antes y es después.

El carnicero esgrime su juego de cuchillos

como si diera paso.

Como si señalara un rumbo a la carrera.

[De Limpiar Pescado. Poesía reunida.

Luis Muñoz. Colección Visor de poesía.]