3.12.08

esta é a película:

Hoxe resultou estraño escribirche nas paredes.

Hoxe pensei nos versos que deixei na Casa; falaban de carbón ou tinta e dos teus dedos. Ti lembraches campanarios, espellos que decidiu romper esta noite, doadamente, como se non fora con ela. Eu descosín lavabos. Aínda non sabes que as plumas deixaron de habitalos. Pero algunhas fotografías menten. Ou omiten dicionarios.

Na miña axenda contrastan onte e hoxe, nada e non hai espacio, amencer e desamencer,             é o que consinto.                                                                                                                                           Pero as datas son un engano. Sobra espacio. E os dicionarios omiten significados.

Quero pensar fortemente que a vila fica en silencio. De cando en vez deixo contaxiarme. O amencer non trouxo nin sono nin soño e decidín agochar os versos e non visitalos.                     

Sen embargo escribo cartas. Asolagada do monocromatismo desta película que me parece fermosísimo. Porque todo sucedeu así, nunha secuencia que agora semella muda.                  (aínda que todo fora ruído fascinante...aínda que...                                                                          agora semella muda)


[         dioivo        ]





No hay comentarios:

Publicar un comentario