aínda parece que estás aquí
con toda a hedra rebosando por fóra
e o turbio do viño no estómago
je tuve y no
retuve
berra o paxaro con pernas
dende a parede
(os lunares tolean
os lunares tolean)
a cabeza, nebulosa de orión,
sobre unha árbore
seca
(e toda a cidade
saíndo da cona)
(os dedos
nas fotografías dixitais
nos debuxos dixitais
non senten)
Poida ser que non sintan os dedos nas fots dixitais.
ResponderEliminarPero si que se sinten as letras que se escriben con sentimento.
"Os lunares tolean"... é certo, pero non sei si é so a quen os ten, ou se tamén a quen os imaxina.
Foi un verdadeiro pracer encontrarme co a túa poesía en galego.
Eu non domino a nosa ingua hasta eses niveis. E as veces penso que me gustaría bastante.
Bicos... e moitas grazas po la tua visita a o meu blog.
Te poño en seguemento.
Cristinha, tes a facultade innovadora e intelixente de facer imaxes mesturadas coas verbas!
ResponderEliminarA poetisa... sen dúbida!
Grazas e unha aperta forte.
Cristinha as tuas verbas
ResponderEliminarnon deixan indiferente,
teñen o don de chegar
ata nos como saídas
de adentros nunca
antes paridos.
Un biquiño.