agora podo dicir

Era aquela, a irremediable espiña que se me cravou no brazo, e non se distinguía embaixo da luz imposible que me habitaba. Era eu, viúva de nome, porque xoguei a entrar nun corpo canso, e todas as instantáneas do mundo se me meteron debaixo.  Foi a terra, a que existía enlazada a unha casa que nunca ficaba muda. A extrañeza de sentir que perdes o fío ou a trama.            (Pero todo sempre no seu sitio).

Foron os lenzos, porque me inclinei sobre eles e crearon vida e houbo unha guerra. E despois silencio e abandonar a linguaxe.

Foron as palabras, que che prometín algún verso e aínda non sabes que xa tes infinitos poemas, e que este inverno me cega. E seguirá todo así mentres non regrese o mesmo inicio.

Pero non sei se chegarás a tempo.

Por iso repito unha e outra vez a mesma memoria, subo irremediablemente e precipitada as escaleiras. Mais aquí non quedan faiados.

Síntome aínda no fondo do vaso, e parece que algo vai abríndome paso, pero temo moverme e interromper cadeas.                 (Tampouco quixera danar o teu nome)                                             E nada semella ter sentido. Agora si que non.

Sen embargo, repito: féndeme o pé ate que non quede máis óso. Rompe a espiña.      Arríncame o brazo.

Pero hai cousas que non quero que saibas. Por iso destrozo versos e os cambio de sitio.

(Algún día todo volverá á súa estancia).

 imaxe:"Dia N" (Natura Versus); ivan izquierdo