Pornografía en Lugo

O venres pola tarde na Praza de España de Lugo vivín un suceso realmente histórico. Tiven a tremenda sorte de estar no lugar e na hora precisos, algo que rara vez sucede. Unha persoa vestida de libélula ou bolboreta ou algún outro insecto con alas achegóuseme ofrecéndome un pedaciño de papel amarelo que contiña un poema*. Con ela ían dous paiasos: un tocando a guitarra e o outro, tamén, repartindo os tales papeliños. Que ousadía! Poesía en Lugo! Toda a xente que había na praza naquel intre estaba a ler os pornográficos papeis de cores. Foi un tremendo escándalo.

Eu non sabía que aínda quedaban poetas e poetisos e lectores de tales guarradas en Lugo. De feito, sempre pensei que a poesía aquí estaba altamente censurada. Probe ignorante de min! Coño! Regaláronme un poema, e sen pedir nada a cambio! [Obviamente, o Concello non estaba de por medio]. Pero como non vas pensar na censura, se no colexio e no instituto meten á poesía nun mínimo e escaso bloque didáctico do que ninguén se queixa. En todos os anos que estudei literatura no colexio e no instituto só tiven dous profesores que me ensinaron poesía. Parece mentira, pero habelos, hailos. Non recordo os seus nomes**, porque recordo aos poetas que me trouxeron. E recordo as súas abraiadas expresións faciais, recórdoas esaxeradamente. Daquela eu non comprendía ese abraio: ese abraio de que unha alumna tivese interés pola poesía. E sen embargo recordo o nome daquela outra mestra que unha e outra vez me dicía: “Cristina, tienes que leer, es que no te lees los libros que mando”. Joder, esa si que é boa definición de literatura.

Non se me malinterprete; eu son unha grande defensora de que os profes de instituto son fundamentais para o desenvolvemento persoal dos adolescentes. Iso está clarísismo. Sobretodo na rama das letras. Xa sexa para ben, ou para mal. Ou para iso que alguén deu en chamar Poesía, que habela, haila.

*Transcribo a continuación o poemiña co que me agasallaron por se algún obsceno e atrevido lector deste blogue se atreve a botar ollos:

Escribir un poema se parece a un orgasmo:

mancha la tinta tanto como el semen,

empreña también más en ocasiones.

Tardes hay, sin embargo,

en las que manoseo las palabras,

muerdo sus senos y sus piernas ágiles,

les levanto las faldas con mis dedos,

las miro desde abajo,

les hago lo de siempre

y, pese a todo, ved:

¡no pasa nada!

Lo expresaba muy bien Cesar Vallejo:

"Lo digo y no me corro".

Pero él disimulaba.

ÁNGEL GONZÁLEZ

**Mentín. Claro que recordo os seus nomes.