Xeometría

Confeso

que a pesar da xeometría

os nomes ficaron

intactos

e a cidade

encheu os rostros de sol

e dun vento forte — a contracorrente— .

Confeso

a decadencia do drama,

os límites da metáfora,

a roupa tendida dos veciños

que non son os meus, as bragas

que non son as miñas

debuxando

filigranas

ao azar.

Confeso a escasa traxedia, os intres

pouco teatrais

entre bambalinas — Los amantes se abrazan en las colinas— .

Confeso casas brancas a cámara lenta,

ruídos,

instantáneas coma lobos, motores, jazz.

Confeso

adverbios de lugar.

Confeso a familiaridade de Lucho e o seu acento

arxentino, o seu sorriso arxentino, a súa intuición

arxentina. Buenos Aires, Rosario — Yo nunca estuve allí — .

Confeso a estraña calma e a lentitude do tempo,

adagio de versos,

e libros.

Confeso

mapas, prazas

e trazados e camiños

e metros de obras e despedidas.

Confeso a sinxeleza

da fala

e do silencio:

confeso cada palabra

que quixen

pronunciar.

                (+)